Είναι κάποιες στιγμές μες στη δύσκολη καθημερινότητα του εκπαιδευτικού, που η χαρά παίρνει διαστάσεις αστρικού περιεχομένου. Ο λόγος γίνεται για τα παιδιά του ολοήμερου τμήματος του Δημοτικού Σχολείου Προδρόμου Αγίας Τριάδας.

     Πριν από λίγες μέρες, η μητέρα ενός δεκάχρονου παιδιού με ειδικές ανάγκες που κατοικεί στη Βέροια, μου ανέφερε ότι μαζεύει πλαστικά καπάκια αναψυκτικών, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν αντί χρημάτων στην αγορά του καινούριου αναπηρικού καροτσιού που χρειαζόταν για το παιδί της. Με προσωπική πρωτοβουλία, ως δάσκαλος του ολοήμερου τμήματος, ανέφερα στα παιδιά την ανάγκη να μαζευτούν 3.000 καπάκια.

     Αυτό ήταν! Η κινητοποίηση ήταν άμεση! Με απίστευτο ενθουσιασμό, όλοι οι μαθητές ανταποκρίθηκαν δυναμικά προσπαθώντας να συλλέξουν ο καθένας απ' την πλευρά του αλλά και συλλογικά, όσο το δυνατό περισσότερα καπάκια. Την επόμενη ημέρα φτάνοντας στο σχολείο, αντίκρισα δύο μεγάλες σακούλες έχοντας μέσα 3.290 πλαστικά καπάκια και τους μικρούς μαθητές να  χοροπηδούν ζητωκραυγάζοντας για την επιτυχία. 

     Έδωσα τα καπάκια στη μητέρα που τα χρειαζόταν, ελπίζοντας να εκπληρωθεί το γρηγορότερο ο επιδιωκόμενος σκοπός. Αυτό όμως που δε θα ξεχάσω ποτέ μου, είναι η τεράστια δύναμη της καλοσύνης που διαθέτουν πηγαία μέσα τους τα μικρά παιδιά. Μια δύναμη, η οποία αν δε χάθηκε από εμάς τους μεγάλους, σίγουρα βρίσκεται σε λήθαργο, καταπλακωμένη με τα βαριά δεσμά της αδιαφορίας και της βαριεστιμάρας που μας διακατέχει. 

 
          Σας ευχαριστώ μικροί μου μαθητές. Όλα τα καλά του κόσμου εύχομαι ο Θεός να σας τα δώσει.